(scroll down for English)
Museum Voorlinden in Wassenaar is 365 dagen per jaar open, dus daar gingen we op Koningsdag heen, R. en ik, om de Amsterdamse gekte te ontvluchten.
Ik wilde Sigh (van Sam Taylor Johnson) graag weer zien, een videoinstallatie op meerdere schermen, waarop je een orkest een muziekstuk ziet pantomimen.
Ik had Sigh een paar jaar geleden al eens gezien,in de Kunsthal in Rotterdam. Daar had het diepe indruk op me gemaakt, het was alsof de musici-zonder-instrumenten muziek met hun lichaam maakten, alsof ze werkelijk één waren met de muziek. Het ontroerde me toen zeer.
In mijn herinnering was Sigh mooier dan in werkelijkheid in Voorlinden. Misschien waren de schermen in de Kunsthal groter geweest en daardoor 'immersiever'. Ook was het toen niet zo pikkedonker als nu in de zaal in Voorlinden, waardoor veel van je aandacht ging naar pogingen om niet over de poefs (poefen?) te struikelen waarop je geacht werd te gaan zitten. In de Kunsthal moesten we staan, wat het veel makkelijker maakte om met je aandacht steeds van videoscherm naar videoscherm te gaan, al naar gelang welke instrumenten je hoorde.
Aan de andere kant van Museum Voorlinden was een concertzaal met een 'pianola-vleugel' die precies het tegenovergestelde was van Sigh. De toetsen van deze zelfspelende Steinway bewogen onder de onzichtbare vingers van onzichtbare beroemde pianisten en je hoorde hun opgenomen concerten.
We konden dus vergelijken tussen muziek uit onzichtbare instrumenten of muziek door een onzichtbare muzikant. Het bleek waarempel de lichaamstaal van de muzikant die de emotionele laag aan de muziek toevoegde. Door de pianola kon je heen praten, bij Sigh bleef je muisstil.
Ik ben nu echt benieuwd naar Black to Black.
*) orkest: BBC Concert Orchestra, componist: Anne Dudley.
English text:
Museum Voorlinden in Wassenaar is open 365 days a year, so we went there on King's Day, R. and I, to escape the Amsterdam craziness.
I really wanted to see Sigh (by Sam Taylor Johnson) again, a multi-screen video installation where you see an orchestra pantomiming a piece of music.
I had already seen Sigh a few years ago, in the Kunsthal in Rotterdam. There it made a deep impression on me, it was as if the musicians-without-instruments were making music with their bodies, as if they were really one with the music. It moved me very much at the time.
In my memory, Sigh was more beautiful than in reality in Voorlinden. Perhaps the screens in the Kunsthal were larger and therefore more immersive. In the Kunsthal it was also not as pitch black as it is now in the hall in Voorlinden, where much of your attention is focused on trying not to trip over the poufs on which you are supposed to sit. In the Kunsthal we had to stand, which made it much easier to switch your attention from screen to screen, depending on which instruments you heard.
On the other side of Museum Voorlinden was a concert hall with a 'grand pianola' which was the exact opposite of Sigh. The keys of this self-playing Steinway moved under the invisible fingers of invisible famous pianists while you heard their recorded concerts.
So now we could compare between hearing music from invisible instruments or hearing music by an invisible musician. To my surprise, it was the musician's body language that added the emotional layer to the music. You could talk through the pianola, but at Sigh you remained completely silent.
I'm really curious about Black to Black now!
*) orchestra: BBC Concert Orchestra, composer: Anne Dudley.